28 Οκτωβρίου 2014

Πέρασαν 74 χρόνια από τότε που ο ελληνικός λαός ξεκίνησε την αντίστασή του εναντίον των δυνάμεων του Άξονα.

Πρώτα, υπερασπίστηκε την ανεξαρτησία του εναντίον των φασιστικών ιταλικών δυνάμεων και μετά την εισβολή των γερμανικών ναζιστικών δυνάμεων, την άνοιξη του 1941, οργανώνει ένα από τα μαζικότερα αντιστασιακά κινήματα στον κόσμο που οδήγησε στην απελευθέρωσή του, τον Οκτώβριο του 1944.

Ο αγώνας αυτός επιβεβαίωσε μια ιστορική αλήθεια: όταν παλεύει κανείς με την ψυχή του, όταν αγωνίζεται για το δίκαιο, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία  όσο μεγάλα είναι τα εμπόδια, όσες θυσίες κι αν απαιτηθούν, όσος χρόνος και αν περάσει  στο τέλος θα νικήσει.

Στον πόλεμο, σε κάθε πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι. Υπάρχει η ήττα της ανθρωπιάς, η ψυχική, η ηθική, η πολιτιστική και η σωματική ταπείνωση, η εξαγρίωση και ο διχασμός, η αντιπαλότητα και η έχθρα.

Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μια επέτειος για να κάνουμε σχολική γιορτή και παρελάσεις. Είναι αφορμή για να σκεφθούμε και να πάρουμε αποφάσεις που αφορούν την ίδια μας τη ζωή.

Και για να μην λησμονούμε…

Μέρες κατοχής  στην Αθήνα (1941 – 1944)

Φωτογραφίες: Βούλα Παπαϊωάννου (1898-1990)

Δρόμος στην Αθήνα της Κατοχής    

«Βοήθεια! Μου επιτίθεται!» («Help! He’s attacking me!», στο πρωτότυπο) λέει η λεζάντα που συνοδεύει το σκίτσο του Κίμωνα Ε. Μαραγκού